Ένα διαφορετικό μάθημα είχαμε σήμερα (8-3-23)…Βιωματικό , εκτός τάξης, με όλη τη σχολική κοινότητα, γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς να είναι παρόντες…
Όλα ξεκίνησαν μια εβδομάδα νωρίτερα…Όταν στη χώρα μας ξημέρωνε μια από τις πιο μαύρες και οδυνηρές ημέρες της πρόσφατης ιστορίας μας.. μια μέρα ανείπωτου πόνου , φρίκης, δυστυχίας και βαθύτατου πένθους. Όταν 57 συνάνθρωποι μας, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, φοιτητές, δεν θα έφταναν ποτέ στον προορισμό τους ύστερα από μια τελευταία διαδρομή στους σιδηροδρόμους της χώρας μας…
Οι ψυχές των παιδιών μας άδειασαν.. Προσπαθούσαν να βρουν έναν τρόπο να αντιδράσουν να φωνάξουν, για τον άδικο χαμό τόσων νέων ανθρώπων, για τους χαροκαμένους γονείς με το άδειο βλέμμα, για το μέλλον που προδιαγράφουμε για αυτά χωρίς αυτά.
Κι έτσι τη Δευτέρα αποφάσισαν, μόνα τους, να κάνουν κατάληψη προσπαθώντας έτσι να υψώσουν μια φωνή διαμαρτυρίας χρησιμοποιώντας, όμως, έναν αδόκιμο τρόπο..
Και ακολούθησε η Τρίτη.. Μια ημέρα που μας βρήκε ενωμένους και σύμφωνους στο όλοι μαζί. Που τα παιδιά μας συνειδητοποίησαν ότι οι ενήλικες αφουγκράζονται, συναισθάνονται και είναι σύμμαχοι σε κάθε δίκαιο αίτημα τους. Που όλοι σεβάστηκαν και τήρησαν τις δημοκρατικές διαδικασίες σαν κριτήριο για τις όποιες αποφάσεις τους. Που σαν συμφοιτητές των αδικοχαμένων φοιτητών κι όχι σαν μαθητές Γυμνασίου, προγραμμάτισαν δράσεις, όρισαν υπεύθυνους, σχεδίασαν τα πανό τους.
Και ξημέρωσε η Τετάρτη.. Η σχολική κοινότητα έδωσε το στίγμα της στους δρόμους και στο δημαρχείο της πόλης μας. Με τα λευκά μας μπαλόνια, τα ζωγραφισμένα μας πανό, τα συνθήματα στα χείλη μας, διαδηλώσαμε για να φωνάξουμε ότι οι ζωές μας μετράνε, για να καθησυχάσουμε αυτούς που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους ότι επαγρυπνούμε και φροντίζουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη.. Για να συναντηθούμε με τον δήμαρχο και να του εκφράσουμε τις αγωνίες μας για την ασφάλεια τόσο στα μέσα μαζικής μεταφοράς όσο και στα σχολικά κτήρια.
Τι μάθαμε λοιπόν σήμερα;
Ότι η ειρηνική διαμαρτυρία είναι πολιτικό μας δικαίωμα.
Ότι η δημοκρατία απαιτεί εξάσκηση μέσα από το διάλογο και τη συμμετοχή.
Ότι η δράση μας πρέπει κάθε φορά να κατευθύνεται σε έναν αποδέκτη..
Ότι ενωμένοι μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα.
Ότι δεν υπάρχει αγαθό πιο πολύτιμο από την ανθρώπινη ζωή και όταν νιώθουμε ότι κάποιοι δεν την προστατεύουν όπως της αξίζει θα ενώνουμε τις αδύναμες φωνές μας και θα τις κάνουμε κραυγή απέναντι στην αδικία.
